 | |||||||
| Hier ben ik nog WIJ |
Een oude schoolfoto uit de erfenis van moeder. Met behulp van photoshop heb ik drie grote krassen weggewerkt.Ik kan me er weinig van herinneren dat de foto gemaakt is. Er is alleen een vaag gevoel van wachtten op mijn broer die nog op de bewaarschool zat. Hij is vijftien maanden jonger en ik zal dus een leerling van de eerste klas lagere school zijn geweest.
Interessant van het inscannen van oude foto's is, dat je op de computer veel meer waarneemt dan je ooit op zo'n foto gezien hebt. Mij viel vooral de grote boekenkast achter ons op, met rechts de rij keurig gekafte en van etiketten voorziene boeken. Klik op de foto en kijk! Volgens mij zijn de etiketten in handschrift voorzien van titel en een nummer. En gek genoeg herinner ik me ook weer de in rood en groen geruite linten, die moeder om mijn vlechten strikte, nadat zij ze eerst over de pijp van de kachel had glad gestreken.
De foto is mij vooral dierbaar, omdat er geen foto's meer zijn waarop ik jonger sta afgebeeld. Ooit waren ze wel in ons huis. Zo herinner ik me een foto van moeder samen met mij. Ik ben elf maanden oud en zit op haar arm. Jammer genoeg gaf mijn moeder - bij gebrek aan Tik Tak en Sesamstraat - haar kinderen af en toe de doos met foto's om ze even zoet te houden. Tja ... ze had die foto's natuurlijk net zo goed direct aan een versnipperaar kunnen voeren. Gelukkig heeft deze foto de beeldenstorm overleefd. Ik heb hem opgeknapt en wil hem gebruiken voor de uitnodiging die ik maak ter gelegenheid van mijn 70ste verjaardag komende week. Het is inmiddels ook tien jaar geleden dat ik met de diagnose borstkanker werd verblijd.
September 2001 lag mijn leven flink overhoop. Een echo onderzoek wat nader bekeken, een paar woorden van heren in witte jassen en mijn perspectief op de toekomst was in een klap weg. Verder dan een jaar durfde ik niet te denken. Terwijl ik wachtte op verdere onderzoeksuitslagen, bereidde ik mijn 60ste verjaardag voor en gezien de situatie had ik mij voorgenomen om de bloemetjes maar eens flink buiten te zetten. En dan midden in al die onzekerheid breekt nine-eleven aan. De dag waarop één grote stille schreeuw een gapend gat slaat in de Westerse beschaving.
Het was tegen vieren in de middag. Harry Stroeken bracht mij het manuscript van KALA KALA terug. Ik had gevraagd of hij het wilde lezen. Nu weet ik niet eens meer wat hij er van vond. Wat stelt een manuscript, een bundeltje papier voor, als op datzelfde moment hele kantoren worden leeggeblazen. Het in New York A-viertjes sneeuwt samen met menselijke silhouetten!
'Maar we moeten verder,' zeggen mensen als ze een geliefde, een onmisbare hebben verloren. 'We gaan door!'
Ja we gaan door en als het moet tot aan het gaatje! Alleen weet ik niet waarom dat moet? Ik denk dat mensen willen doorgaan. Dat ze willen leven ondanks het gemis! Hun geliefden nog slechts verbeeld op foto's, op een stukje papier!
Ik leef sindsdien door met slechts één borst. Dankbaar omdat ik mijn twee tienerkids uitzag groeien tot flinke mannen. Ja ik heb komend weekend echt wat te vieren!
 |
| Nu ben ik IK |
Voor de mensen die daar in geïnteresseerd zijn: ik heb een nieuwe blog MIJN BORSTKANKER aangemaakt, waarop die periode in mijn leven in de vorm van emailbrieven beschreven staat.
